سوال کاربران

سلام. روز بخیر. من با یه آقایی نزدیک به ۶ ساله رابطه دارم؛ توی این ۶ سال هیچ خیانتی به من نکرده بود و هم از نظر خودم و هم از نظر همه اطرافیانم خیلی آدم خوب و با شخصیتی هست. ولی متاسفانه متوجه شدم توی ماه گذشته دو بار به دو صورت به من خیانت کرده. یک این بود که یکی از دوست دخترای قدیمیش زنگ میزد و پیام میداد و ایشونم جوابشونو داده بودند و دومی این بود که با یکی از دوستاشون با خانمی ارتباط برقرار کردن و به طور کاملا اتفاقی من متوجه شدم. ایشون خیلی اظهار پشیمونی کردن و خیلی ناراحت بودن و هستن و قول دادن که دیگه تکرار نشه و من هم بخشیدمشون. حالا یه مقدار خودم فکرم درگیره و از لحاظ روحی نا ارومم. فکر میکنم اشتباه کردم بخشیدمشون و ما عاشقانه هم رو دوست داریم و هیچ مشکلی هم نداریم. این اتفاق هم به درخواست دوستش افتاده. واقعا نمیدونم چرا این کار رو کردند.

پاسخ مشاور

دوست عزیز

سلام

احساسی که اسمش رو گذاشتید ناآرومی، تو این شرایط بسیار طبیعیه. حتی احساسات دیگه‌ای هم مثل خشم، غم، ترس از تکرار این اتفاق و … هم خیلی طبیعیه. به‌علاوه، معمولا تو اینطور مواقع همه دنبال جواب به این سوالن، چرا؟ چرا اینکار رو با من کرد؟ چرا خیانت کرد؟ و … .

اما حالا برسیم سر بررسی موضوع؛ اول از همه می‌خوام بهتون بگم، بهتره تو این شرایط توی ذهنتون دنبال دلیل نگردید، چون قطعا هیچ جوابی براش نیست که قطعی باشه، شما ممکنه این موضوع رو به هر چیزی نسبت بدید، اما همه دلیل نیست. بدترش اینه که بیشتر وقت‌ها آقایون خودشون هم نمی‌دونن که چرا خیانت کردند. وقتی ازشون پرسیده می‌شه، می‌گن: «واقعا نمی‌دونم! نمی‌دونم که چی شد!». کاملا قابل درکه که فکر می‌کنید جواب دادن به این سوال می‌تونه تا حدی آرومتون کنه، اما متاسفانه باید بپذیرید که گاهی هیچ دلیل مشخصی وجود نداره.

دومین چیزی که در موردش می‌خوام صحبت کنم اینه که چرا احساس ناآرومی می‌کنید، وقتی می‌گید بخشیدمش. چون تموم ماجرا رو نمی‌دونم، چند تا سناریوی مختلف رو در این خصوص بررسی می‌کنم. اول از همه بدونید که شما باید دوره سوگ این خیانت رو طی می‌کردید؛ اما دوره سوگ چیه؟ درست مثل مرگ یا شکست عشقی، مورد خیانت واقع شدن هم دوره سوگ داره. یعنی بهتر بود اجازه بدید عصبانیت، خشم، حتی قطع ارتباط برای مدتی، دوره غم و اندوه، گریه کردن و … طی بشه، بعد وارد مرحله بخشش می‌شدید. اما چرا؟ چون این احساسات به طور کلی در شما وجود داشت، منتهی شاید شما سرکوبش کردید؛ راستش رو بخواید، سرکوب کردن احساسات هیچ فایده‌ای نداره، چون خودش رو به شکل‌های مختلف نشون می‌ده. نمی‌خوام بگم باید مدت زیادی رو طی می‌کردید، چون زمانش از فرد به فرد فرق می‌کنه، اما خب به هر حال باید این مراحل طی می‌شد.

مساله بعدی، بخشیدنه. ممکنه وقتی فرد مقابل مدام اظهار پشیمونی می‌کنه به خودمون بگیم که: «اینم پشیمونه دیگه، به خاطر سال‌های خوبی که با هم داشتیم می‌بخشمش»؛ اما واقعیت اینه که این اسمش بخشیدن نیست. بخشیدن زمانی اتفاق می‌افته که دیگه ناراحتی‌ها از بین رفته باشه و بعد از اون ترس تکرارش سراغتون نیاد. پس، ممکنه زبانی گفتید که بخشیدنش، اما واقعیت اینه هنوز این اتفاق نیافتاده.

چطور ببخشید؟

برای اینکار چند قدم رو بهتره طی کنید؛ در یک ملاقات حضوری، به فرد مقابلتون بگید که فکر نمی‌کردید این موضوع همچنان آزارتون بده، اما واقعیت اینه که هنوز به خاطرش حالتون بده. درسته که گفتید بخشیدینش، اما فکر می‌کنید این بخشش از ته دلتون نبوده. به همین دلیل، نیاز دارید که بیشتر راجع به این موضوع فکر کنید. ازش زمان بخواید تا کمی بیشتر روی این موضوع تمرکز کنید تا هم خوب فکر کنید و هم بزارید که هیجاناتی که مدفون شدن، دوباره بالا بیان.

بعد که آروم‌تر شدید، فکر کنید و ببینید آیا می‌خواید باز هم به این رابطه ادامه بدید یا نه؟ اگه جواب این سوالتون مثبته، بهتره که هردوتون پیش روان‌شناس متخصص تو این زمینه برید و چند جلسه مشاوره خیانت داشته باشید. توی این جلسات، خیلی بیشتر و بهتر در مورد احساسات شما صحبت می‌شه و روان‌شناس می‌تونه به هر دوی شما کمک کنه که این جریان رو فراموش کنید و رابطتون رو دوباره ادامه بدید، بدون به دوش کشیدن بار ناراحتی‌های قبلی.

اما چرا بهتره این پروسه‌ای که گفتم طی بشه؟

اول اینکه، احساسات و هیجاناتی که شما تجربه می‌کنید، خیلی خیلی مهم هستند و باید به خودتون اهمیت بدید. با این شیوه قبلی، انگار یه جور فداکاری‌ای کردید که نه تنها رابطه رو نجات نمی‌ده، بلکه شما هم هیچ احساس مثبتی پیدا نمی‌کنید. دوم اینکه، فرد مقابل متوجه می‌شه که باید به خاطر اینکار، سهوی یا عمدی، تاوانی پس بده؛ منظور این نیست که شکنجه بشه، بلکه منظور اینه که آدم‌ها بدونن که باید پای کارهایی که انجام می‌دن وایسن. البته، هیچ‌وقت نمی‌شه برای اتفاقاتی که تو روابط پیش میاد، یک نفر رو مقصر بدونیم؛ بلکه بهتره یادمون باشه، هر کدوم از ما یه سهمی داریم، کم یا زیاد و البته این سهم لزوما تقصیر، گناه یا اشتباه نیست. اما مساله اینه که یه نفر مشکل‌ساز و نفر دوم مظلوم نیست. سوم اینکه، تو این پروسه، شما می‌تونید تعاریفتون رو از خیانت مشخص کنید. مثلا ممکنه پیام دادن به کسی که قبلا باهاش رابطه داشته، برای اون خیانت محسوب نشه، ولی شما می‌تونید مرزهاتون رو مشخص کنید؛ و آخرین مورد اینکه، توی فرآیند درمان فرد مقابلتون همدلی کردن با شما رو یاد می‌گیره؛ همدلی یعنی دیدن ماجرا از زاویه شخص دیگه. تحقیقات نشون می‌دن، یکی از دلایل مهم خیانت، نداشتن همدلیه؛ اگه فرد مقابل شما این مساله رو یاد بگیره، کمکش می‌کنه دفعه دیگه، حتی به اصرار دوستش هم، وارد روابط اینچنینی نشه؛ چون یاد گرفته احساسات و هیجانات شما رو وقتی که از این موضوع خبردار بشید و یا … رو درک کنه و بفهمه.