سوال کاربران

من ۷ ساله با یه پسری رابطه دارم. با اینکه شهرستانیم هردومون و از هم دور بودیم ولی همیشه با هم خوب بودیم، البته دعوا داشتیم ولی زود برمیگشتیم کنار هم. خیلی از همه لحاظ ساپورتم میکرد و هوامو داشت تا اتفاقی پارسال فهمیدم که ۱ ماه که با من قهر بوده و رفته با یه دختری دوس شده. بعد که فهمیدم شنیدم اوضاع از چه قراره همه چیو بهم زد و دوباره با اصرار برگشت که اشتباه کرده بوده و حالا پشیمونه. منم چون دوسش داشتم بهش فرصت دادم. قبل از عید قرار شده بود نامزد کنم و حتی آزمایش هم رفته بودیم با یه خواستگاری که داشتم چون همیشه میگفت من وضعیتم اوکی نیس که بیام خواستگاریت. منم همه چیو تموم کرده بودم. در حین اینکه چند روز دیگه قرار شده بود برام نشون بیارن رو فهمید که دارم نامزد میکنم و بهم زنگ زد و کلی پیام داد که فکر نمیکرد بخوام ازدواج کنم و برم از کنارش و ازم فرصت خواست که کاراش راست و ریس کنه و با خونوادش صحبت کنه و بیاد و حتی ازم خواستگاری کرد. منم چون دوسش داشتم از ته دلم قبول کردم و دیگه اون خواستگارمو رد کردم. همه چی خیلی خوب پیش میرفت تا اینکه با خونوادش مطرح کرد که گفت پدر و مادرش گفتن دو فرهنگ مختلفیم. سخته و هیچی از خودت نداری و ما نمیشه همین جوری بریم خواستگاری جواب منفی بهت میدن که دیگه سرد شد و گفت جور نمیشه و نمیتونم. الانم نزدیک ۵۰ روزه نه جواب تلفنم رو میده نه پیام رو. حتی بلاکمم کرده. خیلی اذیتم. از یه طرف میخوام فراموشش کنم از یه طرف نمیتونم. خیلی سختمه. نمیدونم چرا اینجوری شد؟ یعنی تنها به خاطر اینکه خونوادش راضی نبودن اینکارو کرد؟؟

پاسخ مشاور

دوست عزیز

سلام

قبل از هر چیز می‌خواستم بگم که این ناراحتی و احساس اذیت شدنتون طبیعیه. قطعا این موقعیت و شرایطی که توش هستید، بسیار سخته؛ اما شاید بررسی اینکه چه اتفاقی افتاده، بهتون کمک کنه که کمی راحت‌تر بتونید با موضوع کنار بیاید و روند بهبودی و فراموش کردن این اتفاق رو سریع‌تر طی کنید.

با وجود اینکه برای ازدواج توصیه می‌شه هر دو طرف، چه دختر چه پسر، قبل از ازدواج به استقلال مالی برسند، اما به طور کلی تو جامعه ما بیشتر از پسر توقع می‌ره که مسئولیت مالی خانواده رو به عهده بگیره؛ اما به خاطر شرایط اقتصادی این موضوع زمان بره و ممکنه که پسر از این نظر نتونه خودش رو سریع آماده کنه. همین موضوع باعث می‌شه که با وجود آمادگی دختر برای ازدواج، پسر هنوز آمادگی کامل رو نداشته باشه. با این توصیفات و چیزی که از صحبت‌های شما متوجه شدم، احتمالا این آقا هنوز آماده ازدواج نبوده و تنها به خاطر از دست ندادن شما به طور هیجانی تصمیم گرفته که خواستگاریتون بیاد و … ؛ اما بعد از اینکه هیجاناتش کم شد و کمی منطقی‌تر به موضوع نگاه کرد، فهمید که هنوز آماده نبوده. به علاوه، گاهی افراد روی حمایت خانواده‌ها حساب می‌کنند، اما مخالفت اون‌ها باعث می‌شه که این حمایت رو از دست بدن.

به علاوه، یکی دیگه از شروط اصلی ازدواج، پختگی فرد هست. شما یک مثال از رابطه ایشون در زمان قهر زدید. اینکه چرا اینکار رو کردند رو نمی‌دونم، ممکنه که از دست شما ناراحت بودند و خواستند که تلافی کنند و یا … ؛ خیلی مشخص نیست، اما به طور کلی این مساله خیلی مهم هست که آیا ایشون پختگی لازم برای یه رابطه متعهدانه رو داشتند؟ با توجه به این توضیحات نه. البته نداشتن پختگی به معنی آدم بد بودن نیست، بلکه به این معنیه که ایشون حداقل تو اون زمان آماده داشتن رابطه متعهدانه رو نداشتند. به علاوه، اینکه ایشون بدون هیچ خبری گذاشتند رفتند، بلاکتون کردند و زیر قولشون زدند هم مساله کمی نیست. به هر حال با توجه چیزی که در بالا گفته شد، قطعا ایشون هم شرایط بدی رو تجربه می‌کردند، اما یک انسان پخته سعی می‌کنه که حتی اگه بار اول هیجانی رفتار کرده، سعی کنه ماجرا رو درست کنه یا حداقل برای شما توضیح بده که چی شده. یادتون باشه، هیچ کدوم از شما مقصر نیستید، اما هردوی شما توی شرایط ایجاد شده سهم دارید. سهم ایشون اینه که زیر قولشون زدن و مسئولیت رفتارشون رو نپذیرفتن و سهم شما اینه که بهتر بود توی این 7 سال ارزیابی دقیق‌تری روی رفتار ایشون داشته باشید و صرفا به خاطر علاقه، تصمیم به ازدواج نگیرید، چون این رفتار قطعا قبلا هم سابقه داشته.

امیدوارم بتونید این موقعیت رو پشت سر بگذارید و خودتون رو برای یه رابطه متعدانه و سالم آماده کنید. برای اینکار حتما حتما از راهنمایی و کمک روان‌شناس کمک بگیرید.